دیشب نقل‌قولی از الیزابت گیلبرت، با این مضمون می‌خواندم: «منتظر تأیید دیگران و یا انجام کاری عاری از خطا نباشید. همیشه کسانی هستند که شاهکار سمفونی‌های بتهوون را هم گوش‌خراش می‌دانند».

اگر به دلیل کارهایی که انجام می‌دهیم دقت کنیم، متوجه می‌شویم که خیلی از آن‌ها را باهدف دریافت تأیید از طرف دیگران، انجام می‌دهیم. یا به دنبال راهی هستیم تا توانمندی‌هایمان را به دیگران، اثبات کنیم.

هزار کار جور و ناجور را به هم وصله‌پینه می‌کنیم جوری که انگار می‌خواهیم سهم خودمان را در خود ابرازی برای دیگران، درنهایت ممکن به انجام برسانیم.

گاهی هم قلم قرمزی برمی‌داریم و روی هویت واقعی‌مان می‌کشیم تا با خواسته‌های دیگران، جورتر و هم‌رنگ‌تر شویم.

شاید بتوان گفت بهترین راه برای دریافت تأیید از طرف دیگران، این است که از تمرکز کردن برای دریافت آن، دست‌برداریم.

گرفتن تأیید از طرف نزدیکان و افراد خانواده، به مراتب سخت‌تر خواهد بود. همان‌طور که محمدرضا شعبانعلی می‌گوید: «پدر، مادر، خواهر، برادر و همسایه ما را همیشه همان کودک ناتوان می‌بینند. هیچ پیامبری قبل از مهاجرت از شهر و دیار خود به جایی نرسیده است».

برای رسیدن به بی‌نیازی از تأیید دیگران لازم است رابطه‌ای مستحکم با خودمان برقرار کنیم. باید شروع کنیم وقت بیشتری با خودمان سپری کنیم تا این رابطه عمیق‌تر و پرمعناتر شود.

به این ترتیب نگاهمان را از روی دیگران برمی‌داریم و معطوف به درون خودمان می‌کنیم.

بی‌نیازی از تأیید دیگران، یعنی تحت هر شرایطی پشت سر خودمان باستیم.

تمرکز به درون و تلاش برای کمک کردن به خودمان، باعث به وجود آمدن دستاوردهایی می‌شود که عزت‌نفسمان، پا به پای آن رشد می‌کند و پیش می‌رود.

باید برای خودمان تصنیفی قدیمی بنوازیم. تصنیفی که از پشتکار و متکی بودن به خودمان می‌گوید. وقتی مشغول خودمان هستیم، هر تیر ناامیدی که از طرف دیگران پرتاب می‌شود، کمانه می‌کند و ما همچنان سر جای خودمان محکم ایستاده‌ایم.

گنجینه‌ای که از متکی بودن به خودمان می‌سازیم، سرشار است و تمام‌نشدنی. ما در خودمان ریشه می‌کنیم و از خودمان جان می‌گیریم.

عضویت در کانال تلگرام ناهید عبدی