پیش از این مطالبی را در مورد «اتیکت در رفتار با خود» منتشر کرده‌ام که مجموعه‌ای است از تجربیات و دیدگاه من در رابطه با استانداردهای رفتاری در مواجهه با خودم.
تصمیم دارم به تدریج مجموعه‌ای با عنوان اتیکت در کار و زندگی منتشر کنم و دربارۀ آنچه ماحصل مطالعات و مشاهداتم هست، بنویسم.
هدفم از نوشتن دربارۀ موضوع «اتیکت» این است که به آنچه می‌نگرم بُعدی جدید بدم تا بتوانم از زاویه‌ای تازه نگاهش کنم و از شما هم دعوت کنم تا باهم از این منظر جدید، نگاهی به اتفاقات تکراری و همیشگی بیندازیم.
و هدف بزرگ‌ترم این است که محدودیت‌هایی خودخواسته و خودساخته درست کنم تا در آزادی دست‌وپا گیر، خلاقیتم به باد نرود و بتوانم درست‌تر تصمیم‌گیری کنم.
اولین بحث از اتیکت در کار و زندگی را به بحث سودآوری اختصاص می‌دهم.
به گمانم یکی از اصول اتیکت در کار و زندگی این است که به ابتدایی‌ترین سطح سودآوری رضایت ندهیم.
ابتدایی‌ترین سطح سودآوری، سودی را رقم می‌زند که تنها متوجه شخص ماست.
اما در سطح بالغانه‌تر و باشکوه‌تر، سودی را تجربه می‌کنیم که ابتدا متوجه دیگران و بعد متعلق به ماست.
این نوع سودآوری نه شعار است نه نشدنی. نه از روی خیرخواهی است نه دیگر‌خواهی.
بلکه خلق ثروت از روشی هوشمندانه‌تر و پایاتر است.
کمال‌گرایی در رابطه با خودمان ممکن است گاهی اوقات به نتایج خوبی ختم نشود اما کمال‌گرایی در رابطه با سودرسانی به دیگران، از ما انسان‌هایی دقیق‌تر و ارزشمندتر می‌سازد.
در سطح خفیف اول ما درآمد خلق می‌کنیم و در سطح بعد، ارزش می‌آفرینیم.
کسب درآمد، بارزترین دلیل فعالیت اقتصادی است؛ اما دلیلی همه‌گیر و راحت و کم‌مایه هم هست.
خیلی وقت‌ها هم درآمد محترمانه‌ای نیست. بدِ مضاعف است.
به اقلیت پردرآمد کسب‌وکاری که در آن تخصص دارید نگاهی بیندازید و آن را با اکثریتِ سطح متوسط قیاس کنید.
مثلاً سایت‌های فارسی‌زبان و پرشمار با محتوایی کم بنیه و البته درآمدزا برای صاحبانش را با دو سه سایت برتر ایران قیاس کنید.
اقلیت‌های ثروتمند، اکثریت ثروت ساز جامعه هستند.
همان‌هایی که سودآوری را از طریق روش محترمانه‌تری با هدف تولد یک ارزش جدید درآمیخته با همدلی با مصرف‌کننده، دنبال می‌کنند.
