تلاش برای بهترین بودن، کار جذاب و دندان‌گیری نیست. اغلب تلاشی خشک، بی‌ملاحظه و عبوس است. اصلاً گاهی آدم دلش به حال خودش ریش می‌شود، شاید هم وسط کار، ریشخند بزند به هر آنچه اول و بهتر است. هزینه‌های اول بودن بالاست به همین علت ترجیح می‌دهیم دنیای شلوغ متوسط‌ها را شلوغ‌تر کنیم. برای رسیدن…
برای ما انسان‌ها راحت‌تر است نقش بازی کنیم تا اینکه خودِ واقعی مان باشیم. چراکه همیشه میل به معقول بودن داریم. اغلب اوقات هم در تلاشی بی‌رمق برای بهتر بودن، خودمان را فراموش می‌کنیم. یکی از قرارهای مهم من با خودم این است که «همواره خودم باشم». وقتی خودت را بازی می‌کنی انگار پای حرف‌هایت…
نگاهی به ارتباطات «به‌ظاهر» انسانی‌مان در اینستاگرام می‌اندازم و «به‌اصطلاح» کامنت ها را می‌خوانم؛ که اظهارنظر نیستند، کارزاری را می‌ماند که بی‌هدف تنها در پی نابودی است. واژۀ «خیلی مسالمت‌آمیز» را گونه‌ای وحشی از نوعِ بودن آدمی تعبیر می‌کنم که در عینِ سرکشی و بی‌ملاحظگی لبخند متمدن بودن می‌زند. اصلاً خیلی هم مسالمت‌آمیز است که…
دیروقتِ شب است و مشغول پیدا کردن پاسخی برای این سؤال هستم. جالب است که در انتخاب عناوینی برای شخصیت دیگران راحت‌ترم؛ تلاش می‌کنم از گذر آن‌ها به تیتر مناسب زندگی خودم برسم. برای توصیف شخصیت اطرافیانم چنین کلماتی به ذهنم می‌رسد: سخت‌کوشی بی‌قرار، مسروری فارغ، رونده‌ای بی‌هدف، بی‌نهایت حامی، خسته‌ای بر او کتابی چند،…
آسیب‌پذیری بخشی از زیست ماست که در هر صورت آن را تجربه می‌کنیم. با شناخت نقاط ضعف خود، می‌توانیم اولین گام را برای بهبود این خصلت مشترک انسانی، برداریم. ضعف و آسیب‌پذیری رمنده هستند؛ نمی‌توانیم به سمت آن‌ها هجوم ببریم و قالشان را بکنیم. از طرفی نمی‌توانیم نقاط آسیب‌پذیری‌مان را مدام سرکوب کنیم. قطره‌بارانی را…
اغلب اوقات ما مجذوب خودِ آهنگ نمی‌شویم. بی‌آنکه بدانیم دلباختۀ کلمات می‌شویم، گاهی هم ریتمی را دوست داریم که برای ما کلامی را تداعی می‌کند. خیلی وقت‌ها حرف دل خودمان را از زبان دیگری بهتر می‌شنویم انگار احساساتی در ما وجود دارند که تنها دیگران می‌توانند آن را ابراز کنند. برای همین است که به…
مشغول فکر کردن به این سؤال بودم که «انگیزه‌های ما از کجا می‌آیند؟» فکر کردم شاید از چراییِ بودنمان نشأت می‌گیرد. غالبِ انسان‌ها، به دنبال پیدا کردن چرایی برای بودنشان هستند (البته بگذریم از آن‌هایی که انگار زندگی می‌کنند تا بالاخره روزی بمیرند). آدم‌هایی که برای ندیدن و نشنیدن حضور دارند، زحمت پیدا کردن دلیلی…
پیاده‌روی‌های صبحگاهی را دوست دارم و بی‌وقفه انجامش می‌دهم. پنداری سکون و حرکت عجیبی در هم عجین می‌شود. امروز هوا ابری بود، انبوه ابرها باعث می‌شد حس کنی از آسمان هم کسی تو را نمی‌پاید. انگار تمام شهر خواب است و تو مجال داری در سکوت، حرکت کنی و ایده‌ها و کلمات دست‌اول را شکار…
مشغول خواندن متنی از روزنوشته های محمدرضا شعبانعلی بودم که در آن به مطلبی از وبلاگ دوست خوبم شاهین کلانتری، اشاره می کند. در این متن، توضیحات کاملی در رابطه با هنر کامنت نویسی داده شده است. اینکه می‌گویند «نگاه تیزش این‌قدر دویده که جای نادیده باقی نگذاشته» حکایت این متن است. وسعت دید شاهین…
کجای طیف جذابیت ایستاده‌ای؟ این سؤالی است که اکثراً از خود نمی‌پرسیم برای همین است که دوروبرمان را این‌قدر آدم‌های نچسب و حوصله سر برگرفته‌اند. آدم‌هایی که شادی‌های مختصر و غم‌های پیوسته و بزرگ دارند، از عالم جذابیت فرسنگ‌ها فاصله‌دارند. گمان می‌کنم جدیت رابطه غیرمستقیمی با جذابیت دارد. لبخندی که بر لب آدم‌های عبوس و…
