«نامه‌های بی‌مخاطب را با قلمی بی دلهره و آسان‌گیر می‌نویسم». نامه‌های پست نشده، برای من حکم گوش شنوا، کلیسا و پناهگاه دارند. همان نامه‌هایی که به‌قصد پیمودن راهی به مغز یا دل مخاطب نمی‌نویسم. این نامه‌ها نوشته می‌شوند تا حرفهای پنهانی، از تنگنای فکر خلاص شوند. در این نامه‌ها خیالم راحت است آن‌قدر کلمات را…
«آزادی از دل محدودیت‌های خودساخته حاصل می‌شود». از محدودیت‌های ناچار حرف نمی‌زنم و حتی منظورم آزادی تقدیمی نیست. اوج آزادی، در فضای محدودشده برای کشف موشکافانۀ یک موضوع ظهور می‌کند، برخلاف پراکنده‌گویی و پراکنده دانی که اغلب فرصت دیدن عمق آزادی را از ما می‌گیرد. عموماً تخصص از تک‌بعدی بودن منتج می‌شود. با رسوخ در…
«در روشنایی نوشته‌های غنی، چنان بیدار می‌شویم گویی هرگز نخواهیم خفت». هنر خوب نوشتن، مرتبه‌ای بالاتر از صف‌آرایی کلمات است و در لمس عمیق زندگی خلاصه می‌شود. وقتی نویسنده می‌ایستد و چشم در چشم زندگی می‌شود، مجالی می‌دهد تا کلمات در او جاری شوند. همان کلماتی که در تن قصه‌ها دوام بیشتری دارند تا در…
قسمت دوم «داستان منتقد مدعی امروزی، اغلب کلیشه‌ای از جبر محیطی است». منتقدی که کاستی‌ها را خوب فهمیده، ناخودآگاه گریزی به راه‌حل نیز زده است. راه‌حل مسائل، در عمیق‌ترین نقاط دریای کاستی‌ها جا خشک کرده است. کسی که نقد جدی دارد و کمبودها را عمیق درک کرده به بخش مهمی از راه‌حل نیز دسترسی پیداکرده…
قسمت اول «انتقاد بی‌پروا، از همان شیوه‌های منسوخ‌شده‌ای است که برای هویت بخشی به خود بکار می‌رود». نگاه غالب اجتماع امروز ما، لبریز از انتقاد و سرکوب است که همچون پتکی بر سر زمین و زمان کوبیده می‌شود. منتقد عبوس و بی‌عمل امروزی، تلاش می‌کند بخشی از اعتبار خود را در سایه نکوهش این‌وآن بگیرد…
«باید قلب تپندۀ انگیزه بکار بیفتد تا شانس ظهور کند». شانس فرآیندی ساختاریافته دارد و برخلاف چیزی که عموماً تصور می‌شود، واژۀ «تصادف» با آن نامأنوس است. وقتی پشت چراغ‌قرمز محدودیت‌ها نمی‌مانیم، جهان به سخاوت ما نسبت به خودمان، واکنش نشان می‌دهد. سازوکار شانس، خواستن و طلب کردن است. زمانی حق مالکیت شانس راداریم که…
«هر نوشته از یک کنجکاوی ناخودآگاه سرچشمه می‌گیرد». در فضای نگارش امروز تا چشم کار می‌کند محتوای بی‌فروغ گسترده است، از همان‌هایی که نویسنده تنها زحمت حملشان را کشیده، غافل از آن‌که کلمات زیر دِین این جابه‌جایی نمی‌روند تا در محتوای نویسنده به رقص درآیند. دست‌نوشته‌های بی‌فروغ مثل نورافکنی به چشم می‌افتند و دائم آزارمان…
زمانی که دوربین عکاسی چندین برابر تعداد آدم‌ها نشده بود، عکس نه‌تنها مفهوم بصری داشت که نمایانگر تکه‌ای ناب از زندگی بود؛ شاید هم تکه‌های ناب زندگی فقط در ظرف غذا یا صورتک‌های تصنعی خلاصه نمی‌شد. وصف بری شوارتز در ستایش محدودیت‌ها، برای عکس‌های دم‌دستی امروزی هم مصداق دارد، وقتی می‌گوید «همه‌چیز بهتر بود وقتی…
پیش‌نوشت: همان طور که در قسمت اول نوشته اتیکت اشاره کردم، قوانینی برای رفتار با خودم وضع کرده‌ام که قصد دارم آنها را به تدریج منتشر کنم. اتیکت در رفتار با خود/ قسمت دوم در بسیاری از مواقع یک رفتار حرفهای از برخورد راحت و بی دغدغه نشات می‌گیرد. وقتی در قید ملاحظات بیرونی قرار…
مشغول خواندن درسی از تفکر سیستمی بودم که واژه‌ای مرا درگیر خود کرد و نتوانستم به‌سادگی از آن عبور کنم: بی محیطی یا Nonenvironment به یاد جملۀ زیبای دن اریلی افتادم که می‌گوید انسان حیوانی بی‌منطق است. فکر کردم شاید با واژۀ بی محیطی، بتوان تا حدی بی‌منطق بودن انسان را تعریف کرد. می‌توانیم منطق…
