همیشه بین کلمات نویسنده و خواننده، فاصله‌ای وجود دارد. نگرانی خیلی از نویسنده‌ها هم از بابت همین فاصله‌ای است که گاهی به چندین هزار کیلومتر می‌رسد و گاه تنها به حد جرعه‌ای فهم و آگاهی است. به نظرم این نوع نگرانی وقتی قابل‌درک است که نویسنده پیش از آن به سه موضوع توجه کرده باشد…
نوشتن نوعی خدمت کردن است نه به خدمت گرفته شدن؛ و این خدمت پیش از هرکسی شامل حال خودِ نویسنده می‌شود. نوشتن، ادای دِین به انسانیت است به همین دلیل فکر می‌کنم همه باید بنویسند. همۀ انسان‌ها. اما در این مسیر متعالی بهتر است متعادل نوشت، واژگان را درست و به جا به خدمت گرفت…
همیشه فکر می‌کنم نوشتن از خودمان سخت‌ترین نوع نوشتن است. چرا؟ چون هر بار که از خودمان می‌نویسیم تازه می‌فهمیم که چقدر خودمان را نمی‌شناسیم. چقدر خودمان را کندو کاو نکرده‌ایم و این قدر وسیع هستیم که حتی قسمت‌هایی از درونمان برای خودمان هم ناشناخته است. بد نیست هرازگاهی سری به این سرزمین‌های ناشناخته بزنیم…
اگر از من بپرسند چگونه دنیایت را دگرگون می‌کنی، خواهم گفت: واژه‌های جدیدی پیدا می‌کنم و با آن‌ها زندگی می‌کنم. محمدرضا شعبانعلی می‌گوید: هیچ‌کس از متوسط اطرافیانش چندان فراتر نمی‌رود. با این نگاه شاید بتوان گفت: واژه‌های ما از آنچه می‌بینیم و می‌شنویم، چندان فراتر نمی‌روند. یکی از بهترین راه‌های مدیریت افکارمان، مدیریت واژه‌هایی است…
