«هزار بادۀ ناخورده در رگ تاک است» الی. داشتم این شعر از اقبال لاهور ی

جانانم. روزی که مثل من خواستی کوله‌بار غم را زمین بگذاری، به دل کویر بزن.

دیشب هـ اینجا بود. باز هم از دیدنش برآشفتم. می‌دانی چرا؟ تنهایی‌اش غمگینم می‌کند. هـ

«نامه‌های بی‌مخاطب را با قلمی بی دلهره و آسان‌گیر می‌نویسم». نامه‌های پست نشده، برای من