«نامه‌های بی‌مخاطب را با قلمی بی دلهره و آسان‌گیر می‌نویسم». نامه‌های پست نشده، برای من حکم گوش شنوا، کلیسا و پناهگاه دارند. همان نامه‌هایی که

«در روشنایی نوشته‌های غنی، چنان بیدار می‌شویم گویی هرگز نخواهیم خفت». هنر خوب نوشتن، مرتبه‌ای بالاتر از صف‌آرایی کلمات است و در لمس عمیق زندگی

ما گذر زمان را با سرعت یکسانی تجربه نمی‌کنیم. بعد از خواندن متن زیبای «مبهوت شتاب زندگی» از روز نوشته‌های معلم خوبم محمدرضا شعبانعلی، کنار

یکی از دغدغه های جدی و همیشگی من در تدریس، این مسئله است که “چند گام تا اصیل بودن فاصله دارم؟” وقتی از باورها و