وقتی سکوت بهترین جواب است

«اگر می‌خواهید در سفرهای هوایی خود از شرّ حملات تروریستی در امان باشید، در هر سفر یک بمب همراه خودتان به داخل هواپیما ببرید چون احتمال اینکه هم‌زمان دو نفر با بمب در یک پرواز باشند، کمتر از یک در میلیون است».

جنس خیلی از بحث‌هایی که باهم می‌کنیم مثل تفسیر کردن این شوخی دانیل‌ام‌کلاین و دادن پاسخ تحلیلی به آن است.

شاید به نظر خیلی اغراق‌آمیز برسد اما اگر به مسائل مهمی که اخیراً با آن مواجه بوده‌ایم و تلاش کرده‌ایم جوابی دندان‌شکن برایشان پیدا کنیم کمی بیشتر فکر کنیم، متوجه رگه‌های طنزی می‌شویم که در ذات این بگومگوها وجود دارد.

طنز ماجرا در این است که اگر منطق دو نفر به طرز عجیبی باهم متفاوت نبود اصلاً بحثی به وجود نمی‌آمد و اگر چنین تفاوت فاحشی بین دیدگاه دو نفر وجود دارد، احتمالاً کلمات مؤدبانه نمی‌توانند این شکاف عمیق را پر کنند.

از طرفی از دید یک ناظر بیرونی تفاوت چندانی بین ما دو نفر وجود ندارد. به هر حال مسئله‌ای واحد وجود دارد و هر دو درگیر آن هستیم؛ یعنی این مسئله برای هردوی ما به یک اندازه مهم است. پس احتمالاً تفاوت چندانی بین اولویت‌های ما دو نفر وجود ندارد.

مواقعی که بی‌منطقی طرف مقابل ما را به ستوه می‌آورد بهترین جواب سکوت است.

ما با سکوت خود به طرف مقابل اعلام می‌کنیم:

• حاضر نیستم وقتم را برای اثبات نفهمیدن تو خرج کنم.
• من برای چیزهایی بحث می‌کنم که برایم مهم باشند یا دست‌کم دغدغه‌ای موقت برایم بسازند. در مورد تو چنین احساسی ندارم.
• من وقتی با تو بحث می‌کنم که ارزش زمان، موقعیت و اولویت‌های تو را در سطح خودم ببینم.
• سکوت من فرصتی به تو می‌دهد که به خودتأییدی بیشتر برسی یا به اشتباهت پی ببری. در هر دو صورت هم من خوشحالم چون زمانم را در این بازی نباخته‌ام.

بهتر است برای اثبات کردن چیزی تلاش کنیم که اثبات نکردنش برایمان گران تمام می‌شود. بهترین راه اثبات هم اغلب اوقات عمل کردن است نه حرف زدن.

اینستاگرام ناهید عبدی