چرا از اشتراک‌گذاری طفره می‌رویم؟

«اشتراک‌گذاری، تجلی شجاعت ورزی با تمام توان است، اما شما دانسته یا نادانسته، بسته به نوع تربیت و نگاهی که به دنیا دارید، ارزشمندی خود را به بازخورد و نظری که دیگران دربارۀ محصول و هنر شما می‌دهند، پیوند می‌زنید».

جملۀ بالا از خانم برنه بروان است، با خواندن این متن حس کردم ریشۀ اصلی عدم اقدام برای اشتراک‌گذاری، ترس است.

ترس از پذیرفته نشدن، مورد تأیید نبودن و یا حتی به‌اندازۀ کافی خوب نبودن، مانع از اقدام ما می‌شود.

ما در برابر عدم تعریف و تمجید دیگران و یا بازخوردهای نامطلوب آن‌ها، آسیب‌پذیر هستیم.

گمان می‌کنم پیش از اشتراک‌گذاری باید خطرهای حساب‌شده‌ای را بپذیریم. منظورم از حساب‌شده، اشتراک‌گذاری باورها در محدوده‌ای است که خط قرمز عرف و اخلاقیات پررنگ جامعه را رد نکند.

بعدازآن، عاملی که ما را ترغیب می‌کند تا دست به اقدام بزنیم، احساس شایستگی و ارزشمندی است.

وقتی ارزشمند بودن خود را به بازخوردهایی که از دیگران می‌گیریم گره نمی‌زنیم، خطر جدی متوجه ما نمی‌شود. اگر احساس ارزشمندی از درون نشات بگیرد، با عدم‌تأیید دیگران آسیب جدی نمی‌بیند.

عدم پذیرش محصولی که ارائه می‌دهیم، به معنای عدم شایستگی شخص ما نیست. با پذیرش این واقعیت، تمایل بیشتری برای ریسک کردن و در معرض دید دیگران بودن، خواهیم داشت.

از طرفی، برای اینکه احساس شرم را نابود کنیم، باید در ابتدا آن را به‌صورت آشکار تجربه کنیم. آن‌وقت است که می‌فهمیم عدم پذیرش دیگران ما را نابود نمی‌کند، نهایتاً می‌تواند باورهای ما را زخمی کند.

عامل حرکت شجاعانۀ ما، یک احساس ارزشمندیِ درونی شده است.

یادگیری با ناهید عبدی در تلگرام