خواستم گفتوگویی خیالی بین دو زن بنویسم و از تصورات آنها در مورد امید بگویم، دیدم خیلی هم خیالی نیست. مصداق هردوی آنها را بارها دیدهایم و میبینیم.
پس شاید بهتر باشد این گفتوگو را واقعی تصور کنیم:
زن # 1
امید برای من، به نتیجه رساندن تلاشهایم است. هر چه بیشتر تلاش میکنم، به نتایج خوبی که از کارم میگیرم، امیدوارتر میشوم.
زن # 2
امید برای من نوعی تمرکز کردن است. تمرکز بر نقاط قوت زندگی، نوعی جدایی از ناملایمات و نادیده گرفتن منفیبافیها.
زن # 1
ما ذاتاً انسانهای امیدواری هستیم. همینکه میتوانیم هرلحظه به تمام شدن زندگی، فکر نکنیم و همینکه نگران نمیشویم که آیا فردا از خواب بیدار میشویم یا نه یعنی به زندگی امیدواریم.
زن # 2
در کلاس تازهای ثبتنام کردهام و میخواهم راههای امیدوار بودن را بهتر یاد بگیرم. میخواهم بعد از کلاس، اقدامات بزرگی برای بهبود زندگیام انجام دهم.
زن # 1
امید برای من، حرکت و تلاش هر ساعت از هر روزِ هرماه است. امید به من میگوید خیالات واهی را کنار بگذار و با شور و اشتیاق کارکن. حتی اگر به نتیجه نرسی، تصمیم درستی گرفتهای.
زن # 2
من فراتر از اینها فکر میکنم. با امیدی که در ذاتم دارم، تلاش میکنم حرکتی بزرگ انجام دهم. میخواهم خوبتر فکر کنم تا دستاوردهای بزرگتری جذب کنم.
زن # 1
هر چه درک من از دنیای اطرافم بیشتر میشود و هر چه بیشتر میخوانم، ناامیدیِ درست برای بعضی موارد، احساس بهتری به من میدهد و امیدواری دلنشینتری را تجربه میکنم.
زن # 2
من هم هر چه بیشتر تأیید میشوم و هر چه اطرافیان همسوتر و مثبت اندیش تری پیدا میکنم، امیدوارترم.
نمیدانم این دو دیدگاه را چطور تعبیر و تفسیر میکنید؛ اما بهشخصه سعی میکنم مانند زن # 1، دنیا را ببینم.
امید واهی، امیدی است که با نوعی خوش بینی کاذب همراه است.
امید واقعی، امید به نتیجه گرفتن از اقدامات و تصمیمات حسابشده و درست است.
امید واقعی میگوید که اقدامات امسال را بررسی کن، فاصلۀ آنها را با آنچه باید باشد بسنج و مجدداً تلاش کن.
امید واهی اما نوید هدفگذاری برای سال نو و روزهای نو را میدهد.
تعلیم گرفتن برای اینگونه امیدواریهای واهی را، تعلیم حماقت میدانم و توهین به کسانی که میخواهند با خیز جاهطلبانهای، از راه میانبر به سوی خوشبختی بروند.
پی نوشت: تیتر این پست را از یکی از مطالب شماره هفتم مجله مروارید وام گرفتهام.
2 پاسخ
با سلام
این متنتون رو باید چند بار بخونم اینقدر جالب بود.
امید کاذب هنوزم وابسته به بیرونه ولی امید واقعی از درونه.
آخرین گفته زن#1 رو تجربه کردم.
واقعا هرچی بیشتر می خونم حس می کنم که چقدر عقبم یا چقدر زمان کم دارم ولی باعث میشه که به خودم بیام و بازم با شوق ادامه بدم.
امیدوارم با امید و پشتکار، ادامه بدی و بهترین ها رو رقم بزنی.
موفق باشی