ثبت‌نام دورۀ دوم کوچینگ تولید محتوای محصول آموزشی به پایان می‌رسد در...
روز
ساعت
دقیقه
ثانیه
تغییر کردن بیش از هر چیز، نشان‌دهندۀ این است که باید منطقۀ امنی را که در آن هستی ترک کنی، دست به کار شوی و درنهایت منتظر نتیجۀ کار بمانی.
این سه جنبه از تغییرات، باعث شده است این فرآیند ملال‌آور و گاه غیرقابل‌دسترس شود.
به باور من، با انجام یک سری اقدامات ساده و عملی، می‌توان راحت‌تر با تغییرات کنار آمد.
در اینجا به مواردی اشاره می‌کنم که می‌تواند حرکت از منطقۀ امن کنونی به یک ناامنی خودخواسته را ساده‌تر کند:
بدون درنگ شروع کردن:
اولین گام برای پذیرش تغییرات، دست به کار شدن و اقدام کردن در لحظاتی است که هنوز آمادگی کافی نداریم.
داشتن نقشۀ راه مشخص:
بسیاری از تردیدها و ترس‌های ما ازآنجا ناشی می‌شود که به حد کافی مسیر و گام‌هایی که قرار است در این جاده برداشته شود، مشخص نیست.
تعیین زمان‌بندی انجام کار:
ذهن ما به صورت ناخودآگاه، تغییرات نامأنوس را در طول زمان کش می‌دهد. لازم است خط پایانی فرضی را مشخص کنیم و تا حد امکان به آن پایبند بمانیم.
در میان گذاشتن فرآیند کار با دیگران:
این کار باعث می‌شود تعهد به انجام کار و البته انگیزه برای حرکت کردن، بیشتر شود.
غیرشخصی کردن کار:
تا حد امکان می‌توان تغییرات را خارج از حوزۀ شخصی و گاهی به منظور کمک به دیگران انجام داد. گره زدن کار با نتایجی که می‌تواند برای دیگران هم مفید باشد، در ایجاد انگیزه برای تغییر بسیار کمک‌کننده است.
پایش و عددی کردن نتیجۀ کار:
در طول مسیر لازم است نگاهی به عقب بیندازیم و مسیری را که طی کرده‌ایم برآورد کرده و به تناسب موقعیت، مجدد آن را بازتعریف کنیم. وقتی پیشرفت کار تبدیل به عدد و رقم می‌شود، دید بهتری برای ادامۀ مسیر به ما می‌دهد.
تلاش برای یادگیری مداوم در مسیر:
قرار است مسیر حرکت از وضعیت فعلی به مقصد آتی، جنبه‌های پیشرفت را در ما بروز دهد. لازم است به مواردی که در طول مسیر یاد می‌گیریم دقت کنیم و ساده از آن‌ها نگذریم. این‌‌ها می‌توانند بزرگ‌ترین اندوخته‌های ما در مسیرهای آتی باشند.
لذت‌بخش کردن انجام کار:
اگر کار از حالت خشک و رسمی خارج شود، نه‌تنها نیروی ما در طول مسیر کاهش نمی‌یابد، که می‌توانیم باانرژی بیشتری گام‌های بعدی را برداریم.
