پارکینگ روبروی مرکز خرید برخلاف روزهای دیگر خیلی خلوت بود. دیگر از آن صحنه خبری نبود که راننده‌ها با هراس و عجله و هیجان به دنبال یک جای پارک خالی می‌گشتند و ترجیح می‌دادند برای چند ثانیه تصور کنند ماشینشان کوچک‌تر از آنی است که همیشه بوده و به هر زحمتی آن را جا کنند…
معمولاً از شروع انجام هر کار تا رسیدن به مرحلۀ رشد آن یک گپ و فاصلۀ بزرگ وجود دارد. فاصله‌ای که باید با هزینه‌های مختلفی که در کار متحمل می‌شویم پر شود. بخشی از این فاصله را می‌توانیم با اجتناب کردن از اشتباهات پرتکرار پر کنیم بدون اینکه برای یادگیری آن‌ها متحمل هزینه‌ای جدی شویم….
چند وقتی است خواهرم شروع کرده به یادگیری زبان آلمانی. برخلاف روابط عاشقانه، اول عیب و ایراد این زبان را می‌بیند تا شاید روزی به حُسن‌های آن هم پی ببرد. گله می‌کرد که ایکاش زبان انگلیسی نمی‌دانست. احتمالاً راحت‌تر می‌توانست آلمانی یاد بگیرد. یا اینکه می‌گفت زبان آلمانی سخت است چون باید بفهمی هر چیزی…
داشتم یادداشت‌هایم را ورق می‌زدم که به جملۀ ارزشمندی از نیچه رسیدم: «صاف‌ترین یخ برای کسی که رقصیدن و سرخوردن می‌داند بهشت است.» صاف‌ترین یخ، عمیق‌ترین زخم‌ها و دردهای ماست که اگر کنار آمدن با آن‌ها را بدانیم، به بهشت تبدیل می‌شوند. یک بهشتِ زخمیِ پرمعنا. دردهای عمیق را نمی‌شود پس زد، نادیده گرفت،…
امروزِ هیچ‌کدام از ما، مجرد و تنها نیست. برای اینکه توضیحش بدهیم لازم است نگاهی به بندِ اتصالش به گذشته بیندازیم و مسیرِ آمده را باری دیگر مرور کنیم. مدتی است بیشتر به مرورِ خودم می‌پردازم تا هم امروزم را بهتر بفهمم و هم راهی شفاف‌تر برای آینده‌ام بسازم. این است که به نوشتن مشغول…
عموماً ما آدم‌ها نگرانیم. نگرانیم که نکند به اندازه‌ای که باید، موفق نیستیم. نگرانیم که چرا رؤیاها و آرزوهایمان محقق نمی‌شود. نگرانیم که از جامعه عقب نیفتیم و هم‌زمان با دنیا پیش برویم. نگرانیم نکند سنمان بالا برود و به‌اندازه‌ای که باید، رشد نکرده باشیم. نگرانیم که چرا پیشرفت جدی و چشمگیری در کار و…
چند روز پیش فرصتی دست داد تا در نشستی برای نقد کتاب دغدغۀ ایران شرکت کنم. شنیدن حرف‌های دکتر فاضلی (نویسندۀ کتاب) و حضور منتقدانی چون عباس کاظمی و مجتبی لشکربلوکی برایم بسیار الهام‌بخش بود. این نوع نشست‌ها، مانند خواندن هر کتاب یا تجربۀ هر رویدادی، حداقل دو بخش دارد: یکی بخش اصلی رویداد یا…
«در این فکر بودم که ما بی آینده زندگی می‌کنیم؛ این در حالی است که بینی‌مان را به دری بسته فشرده‌ایم.» این جمله از ویرجینیا وولف را که می‌خواندم، برایم امیدهای واهی و چشم‌انتظاری‌های بیهوده نسبت به آینده تداعی شد. درحالی‌که هیچ اقدام معناداری برای ساختن آیندۀ بهتر انجام نمی‌دهیم، به موقعیتی دل‌بسته‌ایم که به…
«اگر در یک در جزیرۀ متروک به دنیا آمده باشید و هرگز موسیقی به گوشتان نخورده باشد احتمالاً نمی‌توانید بتهوون شوید. ممکن هست اما محتمل نیست. شاید بتوانید صدای پرنده‌ها را تقلید کنید اما سمفونی شمارۀ پنج را نخواهید نوشت. برای اینکه بتوانید اندیشمندی اصیل باشید، به سه چیز نیاز دارید: اول باید حجم بسیار…
۴۰ بار بازنویسی تنها برای صفحۀ آخر رمان بزرگ «وداع با اسلحه» اثر ارنست همینگوی. متفاوت بودن یعنی همین. یعنی نویسندۀ چیره‌دستی که می‌تواند یک صفحه از کتاب را در چند دقیقه بنویسد، می‌آید و آن را ۴۰ بار بازنویسی می‌کند. زمان، انرژی، فکر و خلاقیت زیادی می‌طلبد این نوع به تأخیر انداختن. تأخیر در…
