تمرکز کردن بر روی آنچه نمی‌توانیم کنترل کنیم، فرصت توجه به چیزهای قابل‌کنترل را از ما می‌گیرد. اگر از تلاش برای کنترل کردنِ آنچه در توان ما نیست دست برداریم، آن‌وقت قدرتِ کنترل کردن و مسلط شدن بر آنچه در حیطۀ اختیار ماست را پیدا خواهیم کرد. مشکل این است که ما قابل کنترل‌ها را…
همیشه همین‌طور تمام می‌شود آدم کنار پیاده‌رو ایستاده است سیگارش را پک می‌زند با روحیه‌ای عالی و تقریباً بدبخت این روزها این شعر نیلس هاو بیشتر از همیشه ذهنم را به خودش مشغول کرده؛ و به این فکر می‌کنم که در این شرایط بیشتر مراقب کلام خود باشیم کاش. چند روزی است که با…
«من در نوشته‌هایم زیاد اظهار فروتنی می‌کردم تا یک روزی که پدرم گفت: پسر جان، این‌قدر کوچکی نکن. تو آن‌قدرها بزرگ نیستی.» به فروتنی کاذبی که کنار بزرگنمایی پوشالی این روزها در اطرافمان رشد می‌کند فکر می‌کردم که یاد این جمله از ایرج پزشک زاد افتادم که از قول نویسنده‌ای نقل می‌کند. شاید اگر…
پارکینگ روبروی مرکز خرید برخلاف روزهای دیگر خیلی خلوت بود. دیگر از آن صحنه خبری نبود که راننده‌ها با هراس و عجله و هیجان به دنبال یک جای پارک خالی می‌گشتند و ترجیح می‌دادند برای چند ثانیه تصور کنند ماشینشان کوچک‌تر از آنی است که همیشه بوده و به هر زحمتی آن را جا کنند…
چند وقتی است خواهرم شروع کرده به یادگیری زبان آلمانی. برخلاف روابط عاشقانه، اول عیب و ایراد این زبان را می‌بیند تا شاید روزی به حُسن‌های آن هم پی ببرد. گله می‌کرد که ایکاش زبان انگلیسی نمی‌دانست. احتمالاً راحت‌تر می‌توانست آلمانی یاد بگیرد. یا اینکه می‌گفت زبان آلمانی سخت است چون باید بفهمی هر چیزی…
داشتم یادداشت‌هایم را ورق می‌زدم که به جملۀ ارزشمندی از نیچه رسیدم: «صاف‌ترین یخ برای کسی که رقصیدن و سرخوردن می‌داند بهشت است.» صاف‌ترین یخ، عمیق‌ترین زخم‌ها و دردهای ماست که اگر کنار آمدن با آن‌ها را بدانیم، به بهشت تبدیل می‌شوند. یک بهشتِ زخمیِ پرمعنا. دردهای عمیق را نمی‌شود پس زد، نادیده گرفت،…
عموماً ما آدم‌ها نگرانیم. نگرانیم که نکند به اندازه‌ای که باید، موفق نیستیم. نگرانیم که چرا رؤیاها و آرزوهایمان محقق نمی‌شود. نگرانیم که از جامعه عقب نیفتیم و هم‌زمان با دنیا پیش برویم. نگرانیم نکند سنمان بالا برود و به‌اندازه‌ای که باید، رشد نکرده باشیم. نگرانیم که چرا پیشرفت جدی و چشمگیری در کار و…
در اطراف خودتان چقدر انسان مدرن و متجدد می‌بینید؟ گمان نمی‌کنید یکی از دلایلی که حرمت تنها ماندن تا این حد زیاد شده است، کمبود همین آدم‌ها باشد؟ به‌زعم من مدرن بودن اصطلاحی نیست که قرار گرفتن در عصری خاص باعث فراگیر شدن آن شود. ما آدم‌هایی که معاصر هم هستیم، به یک اندازه مدرن…
احساسات آدم‌ها درست مثل همان توپ چهل‌تیکه‌ای می‌ماند که همیشه در حیاطمان پارک بود و هر استفاده‌ای داشت به‌جز فوتبال بازی کردن. توپ را که بالا می‌اندازی تنها ثانیه‌هایی که در اوج است، ثابت می‌ماند. باقی وقت‌ها یا مدام در حال بالا رفتن است یا پایین افتادن. احساسات ما هم همین اندازه بی‌ثبات است؛ و…
«در مواجهه با انقلاب چاپ، ما انسان‌ها آن را بی‌محابا و به روال همیشگی‌مان پذیرفتیم و هیچ‌وقت سؤال نکردیم که «با این اختراع چاپ، چه اتفاقی برای ما افتاده؟» حالا هم اصلاً درنگ نکرده‌ایم تا از خود بپرسیم که ما و ذهن ما با اینترنت چه تغییری خواهد کرد؟» این جملات از خطابۀ دوریس سینگ…
