سهمِ کشوی میزها، سطل‌‌های زباله و مخفیگاه‌هایی به گنجایش برگه‌های کاغذ یا فایل‌های نوشتاری ذخیره شده در یک کامپیوتر، از آثار بزرگ و ماندگار، کمتر از سهمِ کتابخانه‌ها و مراکز توزیع و انتشار آثار نیست. بسیارند افکاری که در پستویی تولید می‌شوند و در تاریکی‌های پشت صحنه عمر کوتاهشان به پایان می‌رسد بی‌آنکه چشمان خواننده‌ای…
یکی از اساتیدم که از انگلستان برگشته و تحصیلاتش در آنجا تمام شده بود، بعد از مدتی به سِمت ریاست دانشگاه انتخاب شد. برای انجام یک‌سری کارهای پایان‌نامه نیاز بود تا نامه‌ای از او دریافت کنم. بعد از توضیح موضوع، متن نامه را به‌سرعت تایپ کرد و موقع پرینت گرفتن از من خواهش کرد پشت…
«سال‌ها طول کشید تا علم پزشکی تشخیص دهد که وقتی کسی سردرد دارد، بهتر است به او آسپرین بدهیم یا توصیه کنیم بیشتر بخوابد بجای اینکه بلافاصله او را به اتاق عمل ببریم و مغزش را جراحی کنیم.» خواندن این جمله از نسیم طالب، مرا یاد داستانی به‌ظاهر غیر مرتبط ولی نزدیک به همین مضمون…
«جایی هست که باید کوله‌پشتی ایدئولوژیک خود را به گوشه‌ای بنهیم و به‌جای دردهای آزاردهنده، با قلب ماجراجوی خود زندگی کنیم.» اینجا اصیل‌ترین جایی است که می‌توانیم در آن سر کنیم. جایی که از سرگردانی در جستجوی تأیید دیگران رها می‌شویم. جایی که از قیدِ بی‌تعلقی آزادیم و بیش از هرکسی، به خودمان تعلق پیدا…
سال گذشته گپ و گفت دوستانه‌ای با استاد مسعود خیام داشتم و چند روزی مهمان خاطرات دورش بودم. از او خواهش کردم دربارۀ دوستان نزدیکش مثل احمد شاملو و فروغ فرخزاد بیشتر برایم بگوید. حیفم آمد که آن گفت‌وگو را ضبط نکردم و این خاطرات کمتر شنیده‌شده، ثبت‌نشده باقی ماند. مسعود خیام از همسایگی‌اش با…
برای هرکسی یک روزی می‌رسد که عمیقاً می‌فهمد باید از وقتش بهتر حفاظت کند. برای هرکسی روز دیگری می‌رسد که می‌فهمد باید به طریقی از اندیشه‌هایش بهتر حفاظت کند. و برای هرکسی که ایده‌هایی در سر می‌پروراند روزی می‌رسد که می‌فهمد باید از ایده‌هایش با عملی کردن آن‌ها، حفاظت کند. و ایده‌ها عملی نمی‌شوند مگر…
درنگ کردن ساده است. درنگ کردن یعنی ایستادن، فکر کردن و فرصتی به خود دادن برای نگاه کردن با مردمک‌هایی گشادتر. یعنی دیدن موجی که اکثر آدم‌ها روی آن سوارند و زیر سؤال بردن درستیِ جهتِ کردن آن‌ها. ساده است اما اغلب ما، سخت تن به درنگ کردن، نگاه کردن و زیر سؤال بردنِ آنچه…
چند وقت پیش مطلبی نوشته بودم با عنوان رقصیدن با زخم‌ها. حس کردم می‌شود به‌جای پس زدن ناگواری‌های زندگی، با آن‌ها رقصید. الآن هم که دربارۀ ملال می‌خواهم بنویسم، آن موضوع در ذهنم تداعی شد. این مطلب را نوشتم و در آخر، به همان نتیجه رسیدم باز. خیلی از ما انسان‌های امروزی به ملال…
جهان ما آدم‌ها جهان قضاوت‌ها و پیش‌داوری‌هاست. ما در برخورد با آدم‌های مختلف و حتی در ثانیه‌های اول یک برخورد، به تحلیلِ طرف مقابل می‌نشینیم و تلاش می‌کنیم تا آن فرد را با درست و غلطی که در جهان فکری خود ساخته‌ایم معنا کنیم. این اتفاق در برخورد ما با جهان کلمات هم می‌افتد. در…
۱ قطعات تفکر از امیل سیوران را می‌خواندم که به این جمله رسیدم: «همچون دونده‌ای که در حساس‌ترین لحظۀ مسابقه می‌ایستد و سعی می‌کند بفهمد منظور از مسابقه چیست، تأمل، اعتراف به از نفس افتادگی است.» بر روی واژۀ تأمل ماندم تا آن را از نزدیک‌تر تماشا کنم و مقدار حضورش را در زندگیِ فکری‌ام…
