من عاشق بازی شطرنج هستم. صفحه شطرنج واقعی‌تر از بازی است. لذت می‌برم از اینکه باید با استراتژی حرکت کنی و طرح بریزی و به‌موقع حمله و دفاع کنی. از اینکه هیچ حرکتی به‌خودی‌خود معنایی ندارد مگر در شرایط خاص هر بازی و در مقابل حرکت طرف مقابل. و از اینکه هر مهره مثل هر…
به‌گونه‌ای که آن کلاغ از فراز درخت شوکرانی غبار برف را بر سرم پاشید بر دلم حالی دیگرگونه رفت و رهانید باقی روزی را که به هدر داده بودم غبار برف اغلب روزهایی که از سر می‌گذرانیم مثل خط صافی رو به بالا یا رو به پایین امتداد دارند. با احساسی از میان‌مایگی و…
۱ زمانی بود که می‌خواستم در کلاس مجسمه‌سازی شرکت کنم. می‌خواستم کاری با دستانم انجام دهم و آن را به‌عنوان تفریحی متفاوت با کار سنگین روزانه در نظر بگیرم. بوی چوب همیشه مرا به سمت خودش جذب می‌کند. از طرفی دیدن مجسمه‌هایی خصوصاً از صورت انسان، برایم نماد و حس خوبِ خلق کردن را تداعی…
سال گذشته گپ و گفت دوستانه‌ای با استاد مسعود خیام داشتم و چند روزی مهمان خاطرات دورش بودم. از او خواهش کردم دربارۀ دوستان نزدیکش مثل احمد شاملو و فروغ فرخزاد بیشتر برایم بگوید. حیفم آمد که آن گفت‌وگو را ضبط نکردم و این خاطرات کمتر شنیده‌شده، ثبت‌نشده باقی ماند. مسعود خیام از همسایگی‌اش با…
برای هرکسی یک روزی می‌رسد که عمیقاً می‌فهمد باید از وقتش بهتر حفاظت کند. برای هرکسی روز دیگری می‌رسد که می‌فهمد باید به طریقی از اندیشه‌هایش بهتر حفاظت کند. و برای هرکسی که ایده‌هایی در سر می‌پروراند روزی می‌رسد که می‌فهمد باید از ایده‌هایش با عملی کردن آن‌ها، حفاظت کند. و ایده‌ها عملی نمی‌شوند مگر…
درنگ کردن ساده است. درنگ کردن یعنی ایستادن، فکر کردن و فرصتی به خود دادن برای نگاه کردن با مردمک‌هایی گشادتر. یعنی دیدن موجی که اکثر آدم‌ها روی آن سوارند و زیر سؤال بردن درستیِ جهتِ کردن آن‌ها. ساده است اما اغلب ما، سخت تن به درنگ کردن، نگاه کردن و زیر سؤال بردنِ آنچه…
گاهی پیش می‌آید که چیزکی بنویسم بدون اینکه منتشر کنم. چون این نوشته‌ها یا این‌قدر ضعیف هستند که قابل‌انتشار نیستند یا مضمونی دارند که به خاطر محدودیتی بهتر است عمومی نشوند. ازجمله چیزهایی که می‌نویسم و منتشر نمی‌کنم و سخت دوستشان دارم، نوشته‌هایی هستند از زبان کسانی که هیچ‌وقت به من نیاز ندارند تا از…
۱ خیلی از مشکلات، درست از جایی شروع می‌شوند که فکر می‌کنیم داریم فکر می‌کنیم. غافل از اینکه آنچه نام «فکر»، «منطق»، «اندیشه» و مانند این‌ها را رویش می‌گذاریم، صرفاً باورهای دیگرانی است که بی‌صدا و ناخودآگاه به باورهای ما تبدیل‌شده‌اند. خیلی از این به‌ظاهر «افکار» تکرار همان چیزهایی هستند که محیط به ما دیکته…
دور از همه خسته با سنگینیِ مرگی که همچنان روی سینه سنگینی می‌کند و بی‌اندازه خوشبخت. این است توصیف امروز من از من. و شاید همۀ انسان همین است: تناقضی از احساسات متفاوت که همه‌شان عینِ واقعیت هستند. مثل وقتی در اوج شادی، غمی در دلش حس می‌کند یا در تجربۀ غم، شادیِ بی‌مناسبتی…
چند وقت پیش مطلبی نوشته بودم با عنوان رقصیدن با زخم‌ها. حس کردم می‌شود به‌جای پس زدن ناگواری‌های زندگی، با آن‌ها رقصید. الآن هم که دربارۀ ملال می‌خواهم بنویسم، آن موضوع در ذهنم تداعی شد. این مطلب را نوشتم و در آخر، به همان نتیجه رسیدم باز. خیلی از ما انسان‌های امروزی به ملال…
