گردهمایی محتواگران، چهارشنبۀ همین هفته در تاریخ ۹۸٫۷٫۱۰ در باشگاه کسب و کار دانش بنیان (باکس) برگزار می‌شود. قرار است در این گردهمایی یک سخنرانی کوتاه ۳۰ دقیقه‌ای دربارۀ کتاب و کتابخوانی و تأثیر آن بر تولید محتوا داشته باشم. در این گردهمایی که به همت مدرسه نویسندگی با همکاری باشگاه کارآفرینی شریف برگزار می‌شود،…
به مناسبت ۱۶ شهریور، روز وبلاگستان فارسی داستان شکل‌گیری وبلاگ من ۱ در یک شب سرد و زیبای پاییزی در سال ۹۶، گوشۀ کافه‌ای در خیابان انقلاب، بعد از گفت‌وگویی دوستانه، یک فرزند فکری متولد شد؛ فرزندی به اسم: «وبلاگ ناهید عبدی» ۲ همان شب به خانه برگشتم و به هزاران ایده‌ای که در سرم رژه…
مدت‌ها بود دوست داشتم اتاق‌خوابم به روی «هیچی» باز شود. «هیچی» برای من و خیلی از ما کلی مفهوم دارد. حتی گاهی مفهوم «همه چی» به خودش می‌گیرد. مثلاً وقتی کسی ازت می‌پرسه: به چی فکر می‌کنی؟ گاهی که داری به مهم‌ترین چیزهای زندگی‌ات فکر می‌کنی و نمی‌توانی این‌همه چیز را این‌قدر فشار بدهی که…
«همیشه موج نهم تنهایی، قوی‌ترین موج، همان‌که از دورتر ین نقطه می‌آید، از دورترین جای دریا، همان است که تو را سرنگون می‌کند و از سرت می‌گذرد و تو را به اعماق می‌کشاند و سپس ناگهان رهایت می‌کند همان‌قدر که فرصت کنی تا به سطح آب بیایی دست‌هایت را بالا ببری بازوهایت را بگشایی و…
پارکینگ روبروی مرکز خرید برخلاف روزهای دیگر خیلی خلوت بود. دیگر از آن صحنه خبری نبود که راننده‌ها با هراس و عجله و هیجان به دنبال یک جای پارک خالی می‌گشتند و ترجیح می‌دادند برای چند ثانیه تصور کنند ماشینشان کوچک‌تر از آنی است که همیشه بوده و به هر زحمتی آن را جا کنند…
چند وقتی است خواهرم شروع کرده به یادگیری زبان آلمانی. برخلاف روابط عاشقانه، اول عیب و ایراد این زبان را می‌بیند تا شاید روزی به حُسن‌های آن هم پی ببرد. گله می‌کرد که ایکاش زبان انگلیسی نمی‌دانست. احتمالاً راحت‌تر می‌توانست آلمانی یاد بگیرد. یا اینکه می‌گفت زبان آلمانی سخت است چون باید بفهمی هر چیزی…
عموماً ما آدم‌ها نگرانیم. نگرانیم که نکند به اندازه‌ای که باید، موفق نیستیم. نگرانیم که چرا رؤیاها و آرزوهایمان محقق نمی‌شود. نگرانیم که از جامعه عقب نیفتیم و هم‌زمان با دنیا پیش برویم. نگرانیم نکند سنمان بالا برود و به‌اندازه‌ای که باید، رشد نکرده باشیم. نگرانیم که چرا پیشرفت جدی و چشمگیری در کار و…
«در این فکر بودم که ما بی آینده زندگی می‌کنیم؛ این در حالی است که بینی‌مان را به دری بسته فشرده‌ایم.» این جمله از ویرجینیا وولف را که می‌خواندم، برایم امیدهای واهی و چشم‌انتظاری‌های بیهوده نسبت به آینده تداعی شد. درحالی‌که هیچ اقدام معناداری برای ساختن آیندۀ بهتر انجام نمی‌دهیم، به موقعیتی دل‌بسته‌ایم که به…
در اطراف خودتان چقدر انسان مدرن و متجدد می‌بینید؟ گمان نمی‌کنید یکی از دلایلی که حرمت تنها ماندن تا این حد زیاد شده است، کمبود همین آدم‌ها باشد؟ به‌زعم من مدرن بودن اصطلاحی نیست که قرار گرفتن در عصری خاص باعث فراگیر شدن آن شود. ما آدم‌هایی که معاصر هم هستیم، به یک اندازه مدرن…
ما می‌میریم با تبعید یا بدون آن. ادوارد سعید در کتاب روشنفکر در تبعید نوشته بود: «آدم‌ها سه دسته‌اند: آن‌هایی که ساکن‌اند. مهاجرها. و تبعیدی‌ها.» به‌زعم من آدم‌های ساکن و صلب آن‌هایی هستند که ذهن و زندگی‌شان در موقعیتی با یک سری از باورهای ثابت، قفل می‌شود و ریشه می‌دواند و پا می‌گیرد…
