دور از همه خسته با سنگینیِ مرگی که همچنان روی سینه سنگینی می‌کند و بی‌اندازه خوشبخت. این است توصیف امروز من از من. و شاید همۀ انسان همین است: تناقضی از احساسات متفاوت که همه‌شان عینِ واقعیت هستند. مثل وقتی در اوج شادی، غمی در دلش حس می‌کند یا در تجربۀ غم، شادیِ بی‌مناسبتی…
خواندن آثار بسیار خوش‌بینانه‌ای که انرژی و شور امید به طرز عجیبی در آن‌ها تزریق‌شده و اصرار دارند تا فراتر از زندگی واقعی، امید را به خورد خواننده بدهند، برای من اغلب یأس‌آور و کسل‌کننده است. در عوض آثاری که زندگی را با قدری بدبینی‌ها و تصویری واقعی از نشدن‌ها و تمام شدن‌ها و پوچی‌های…
مشکل ما نداشتن ایده نیست. مشکل این است که ایده‌های خوب را باور نمی‌کنیم و سریع از کنارشان عبور می‌کنیم. بسیاری از ما آدم‌های دنیای امروز به‌نوعی زیاده‌خواهیِ پنهان دچار هستیم. ایده‌ای را هرچند خوب، فعلاً کنار می‌گذاریم و به سراغ پیدا کردن ایده‌هایی ناشناخته‌تر و بیشتر، هرجایی را می‌گردیم. غافل از اینکه در بسیاری…
داشتم دربارۀ داستانی از «جک کنت» به اسم «اژدها» و از زبان جردن پیترسون می‌خواندم. داستان ازاین‌قرار است که روزی اژدهایی کوچک روی تخت پسربچه‌ای ظاهر می‌شود. این اژدهای بانمک و کوچک شروع می‌کند به خوردن کلوچه‌های بچه و کم‌کم بزرگ و بزرگ‌تر می‌شود طوری که کل فضای خانه را می‌گیرد. اما مادر هنوز باور…
مدت‌ها بود دوست داشتم اتاق‌خوابم به روی «هیچی» باز شود. «هیچی» برای من و خیلی از ما کلی مفهوم دارد. حتی گاهی مفهوم «همه چی» به خودش می‌گیرد. مثلاً وقتی کسی ازت می‌پرسه: به چی فکر می‌کنی؟ گاهی که داری به مهم‌ترین چیزهای زندگی‌ات فکر می‌کنی و نمی‌توانی این‌همه چیز را این‌قدر فشار بدهی که…
«همیشه موج نهم تنهایی، قوی‌ترین موج، همان‌که از دورتر ین نقطه می‌آید، از دورترین جای دریا، همان است که تو را سرنگون می‌کند و از سرت می‌گذرد و تو را به اعماق می‌کشاند و سپس ناگهان رهایت می‌کند همان‌قدر که فرصت کنی تا به سطح آب بیایی دست‌هایت را بالا ببری بازوهایت را بگشایی و…
پارکینگ روبروی مرکز خرید برخلاف روزهای دیگر خیلی خلوت بود. دیگر از آن صحنه خبری نبود که راننده‌ها با هراس و عجله و هیجان به دنبال یک جای پارک خالی می‌گشتند و ترجیح می‌دادند برای چند ثانیه تصور کنند ماشینشان کوچک‌تر از آنی است که همیشه بوده و به هر زحمتی آن را جا کنند…
بناها ساخته می‌شوند برای نماندن. اما قصه‌ها نوشته می‌شوند برای ماندن در ابدیتِ یک ذهن. بناها که خراب می‌شوند، قصه‌های تازه متولد می‌شوند و قصه‌های پیشین خود را به یاد ما می‌آورند. آتش‌سوزی روز گذشتۀ کلیسای نُتردام، باری دیگر خاطرات قصه‌های چند سال پیش را برایم زنده کرد. هنوز صدای ناقوس‌های کلیسای درون کتاب، به…
ما می‌میریم با تبعید یا بدون آن. ادوارد سعید در کتاب روشنفکر در تبعید نوشته بود: «آدم‌ها سه دسته‌اند: آن‌هایی که ساکن‌اند. مهاجرها. و تبعیدی‌ها.» به‌زعم من آدم‌های ساکن و صلب آن‌هایی هستند که ذهن و زندگی‌شان در موقعیتی با یک سری از باورهای ثابت، قفل می‌شود و ریشه می‌دواند و پا می‌گیرد…
به‌اندازۀ همۀ کتاب‌هایی که نخوانده‌ام دنیا را کوچک‌تر از ابعاد واقعی‌اش دیده‌ام و به همان نسبت کمتر از آن لذت برده‌ام. به‌اندازۀ همۀ کتاب‌هایی که نخوانده‌ام قصه کم شنیده‌ام، داستان کم داشته‌ام و قصه‌ها و داستان‌های زندگی‌ام را کوته‌بینانه تماشا کرده‌ام. به‌اندازۀ همۀ کتاب‌هایی که نخوانده‌ام گریه نکرده‌ام، نخندیده‌ام، عاشق نشده‌ام و انسانیت را خوب…
