مهم نیست چه سن و سالی داریم. ذهن ما همانند نوزادی است که همواره نیاز به مراقبت دارد. اگر زمان کافی برای پرداختن به آن صرف نکنیم، اگر تمایلات و افت و خیزش را زیرورو نکنیم، و اگر خودمراقبتی نداشته باشیم، به‌راحتی در دام سطحی‌نگری، یأس و روزمرگی می‌افتیم. کسانی که متوجه این موضوع هستند،…
گاهی پیش می‌آید که چیزکی بنویسم بدون اینکه منتشر کنم. چون این نوشته‌ها یا این‌قدر ضعیف هستند که قابل‌انتشار نیستند یا مضمونی دارند که به خاطر محدودیتی بهتر است عمومی نشوند. ازجمله چیزهایی که می‌نویسم و منتشر نمی‌کنم و سخت دوستشان دارم، نوشته‌هایی هستند از زبان کسانی که هیچ‌وقت به من نیاز ندارند تا از…
«تقریباً همۀ انسان‌های نقاشی شده میکل‌آنژ که در نگاه اول نیرومند و پیروز به نظر می‌رسند، وقتی از نزدیک‌تر نگاه می‌کنید چشمانی بهت‌زده را نمایش می‌دهند که نشانۀ آشکار اضطراب است. میکل‌آنژ که می‌خواهد با این نقاشی‌ها نه‌تنها تنش‌های درونی عصر خویش بلکه تنش‌های خودش را به‌عنوان عضوی از این دوره بیان کند، در خودنگاره‌هایش…
۱ «ستارۀ همۀ آدم‌ها یکی نیست. ستاره‌ها به مسافران راه را نشان می‌دهند. به نظرِ عده‌ای، ستاره‌ها فقط روشنایی‌های کوچک‌اند و به نظر عدۀ دیگری که دانشمندها باشند، معما. به نظر تجارت‌پیشه‌ای که دیدم، ستاره‌ها طلا بودند. اما هیچ‌کدام از ستاره‌های این آدم‌ها با هیچ‌کدامشان حرف نمی‌زنند؛ و تو ستاره‌هایی خواهی داشت که هیچ‌کسی ندارد……
این تصویر تکراری و کلیشه‌ای، برای من تداعی‌کنندۀ تأثیر بازخوانی کتاب است: وقتی کتاب خوبی را می‌خوانم و آن را کنار می‌گذارم، تنها می‌توانم به حس خوبی که از کتاب همراهم می‌ماند و به یادگیریِ موقت مطالب آن بسنده کنم. اینجا احتمالاً در دو قدمی فهم و درکِ درست کتاب قرار دارم. اما جایی که…
۱ نمی‌دانم چرا قصد نوشتن کتاب دارید. احتمالاً یکی از موارد زیر دلیل شما برای نوشتن است: ایده‌ای تازه در ذهن دارید که می‌خواهید آن را از طریق یک سند مکتوب در اختیار دیگران هم قرار دهید. می‌خواهید با نوشتن کتاب برای خودتان اعتبار و وجهۀ اجتماعی بهتری کسب کنید. حس می‌کنید کتاب نویسی شما…
هرکسی به هر شکلی دست به تولید محتوا و انتشار آن زده باشد، با مسئلۀ دیده شدن محتوا درگیر بوده است. دغدغۀ اصلی در تولید و نشر محتوا، بر سر انتخاب شدن است: انتخاب شدن توسط موتورهای جستجو انتخاب شدن از طرف مخاطب اگر محتوایی که می‌نویسیم و منتشر می‌کنیم دیده نشود، عملاً وقت خود…
من در دوسالگیِ وبلاگ نویسی به سر می‌برم و مثل هر نوپایی، در این مدت سعی کرده‌ام زبانِ جهانِ وبلاگ نویسی را یاد بگیرم و به همان زبان حرف بزنم تا بفهمم و فهمیده شوم. حالا بعد از چند ماه فاصله گرفتن از این جهان ، به نتیجه‌ای رسیده‌ام که آن را در یک جمله…
چند روز پیش توی یک کافه، دورادور به صحبت‌هایی نویسنده‌ای گوش می‌کردم خوش‌قلم و نامی که در جمع هوادارانش نشسته بود. از آداب نوشتن می‌گفت و در پاسخ به این سؤال که چطور می‌تواند تا این اندازه متنوع و خواندنی بنویسد، از شرایط ساده‌ای گفت که به گمانم هر نویسنده‌ای کم‌وبیش آن را تجربه کرده…
داشتم یادداشت‌هایم را ورق می‌زدم که به جملۀ ارزشمندی از نیچه رسیدم: «صاف‌ترین یخ برای کسی که رقصیدن و سرخوردن می‌داند بهشت است.» صاف‌ترین یخ، عمیق‌ترین زخم‌ها و دردهای ماست که اگر کنار آمدن با آن‌ها را بدانیم، به بهشت تبدیل می‌شوند. یک بهشتِ زخمیِ پرمعنا. دردهای عمیق را نمی‌شود پس زد، نادیده گرفت،…
