شکل‌گیری کتاب نوجوان نویسنده کتاب نوجوان نویسنده را بعد از چندین جلد کتاب دیگری نوشته‌ام که هر کدام در زمینه‌ای متفاوت و اغلب با تمرکز بر موضوعی تخصصی نوشته شده‌اند. جنس کتاب نوجوان نویسنده و البته حسی که برای نگارش آن داشتم، برایم متفاوت از تمامی این کتاب‌ها بود. من در این کتاب بیشتر از

«اگنس، شخصیتی است که از حرکات آن زن شصت ساله در کنار استخر که برای نجات غریق دست تکان می‌داد سر برآورد. در آن لحظه، دلتنگی بزرگ و عظیمی عارضم شد؛ و این دلتنگی باعث زاده شدن زنی شد که من او را اگنس می‌نامم… بدون کمتری شکی، در جهان تعداد حرکات به مراتب از

داشتم داستان «مسخ» نوشتۀ کافکا را می‌خواندم. داستانی که در همان صفحۀ اول، شخصیت اصلی مسخ و تبدیل به یک سوسک می‌شود. بعدازاین دگردیسی تنها نگرانی‌اش این است که به نحوی از تخت پایین بیاید و سر ساعت به اداره برسد. من بخشی از داستان را به این شکل می‌فهمم: کافکا به شیوه‌ای برای دریافت

انسان‌ها ناخودآگاه به موضوعاتی توجه می‌کنند که تا حدی برایشان متفاوت و ناآشنا باشد. در معرض چنین موضوعات متفاوتی بودن باعث می‌شود افراد واکنش بهتری نشان دهند، بیشتر توجه کنند و محصول فکریِ ارائه شده در قالب یک گفتگو، یک محصول یا هر شکل دیگری از ارتباط، به کالایی ارزشمندتر و ماندگارتر درذهن مخاطب تبدیل

مهم نیست چه سن و سالی داریم. ذهن ما همانند نوزادی است که همواره نیاز به مراقبت دارد. اگر زمان کافی برای پرداختن به آن صرف نکنیم، اگر تمایلات و افت و خیزش را زیرورو نکنیم، و اگر خودمراقبتی نداشته باشیم، به‌راحتی در دام سطحی‌نگری، یأس و روزمرگی می‌افتیم. کسانی که متوجه این موضوع هستند،

ما بارها شاهد یک گفتگوی از نفس افتاده بوده‌ایم. گفتگویی که در آن یکی از طرفین یا هر دو، زیاد می‌گویند و زیاد می‌شنوند اما حرف‌هایشان راه به جایی نمی‌برد و اثربخشی لازم را ندارد. در چنین گفتگویی، جای خالی یک المان مهم احساس می‌شود؛ یعنی ایجاز در گفتگو. ایجاز کلامی به معنی کوتاه گفتن

کتاب جدیدم با عنوان «نوجوان نویسنده» دیروز چاپ و توزیع شد. محتوای این کتاب، آموزش مهارت نویسندگی به نوجوانان است. کتاب نوجوان نویسنده را برای افرادی نوشته‌ام که همیشه دغدغه‌شان را داشته‌ام؛ یعنی نوجوانان. به گمان من بهترین سن برای یادگیری مهارت‌های جدید و رشد کردن به واسطۀ آن‌ها، سنین نوجوانی است. دقیقاً همان سنی

پیش‌قدم شدن برای گرفتن یک مسئولیت تازه سخت است. مدیریت کردن حتی در ابعاد مدیریت یک گفتگوی دوستانه مشکل است. طراحی کردن ولو به‌اندازۀ طراحی محتوای یک گفت‌وشنود ساده دشوار است. و به دلیل چنین سختی‌هایی، ترجیحِ ناخودآگاه یا خودآگاه ما این است که به‌جای کنشگر بودن، واکنش نشان دهیم، مسئولیت را به دیگری واگذار

۱ خیلی وقت‌ها ما به آدم‌ها نمی‌بازیم. به موقعیت‌ها نمی‌بازیم. به خواسته‌ها و انتظارات دیگران نمی‌بازیم. ما به داستان‌های شخصی خودمان می‌بازیم. به تک داستان‌هایی که از خودمان و دیگران ساخته‌ایم و ذهنیتی که نسبت به آدم‌ها داریم می‌بازیم. اگر قرار است در روابط و گفتگوهایمان تغییری ایجاد شود، نقطۀ شروع خوب، تغییر دادن داستان‌های

چه داستان‌گویی و خواندن و شنیدن داستان را دوست داشته باشیم چه علاقه‌ای به درگیر شدن با آن نداشته باشیم، داستان‌سرایی و خلق داستان‌هایی دربارۀ خودمان و آدم‌های اطرافمان، بخشی از زندگیِ ذهنی همۀ ماست. ما درمورد خودمان داستان‌هایی برای خودمان تعریف می‌کنیم. ممکن است در این داستان‌های ذهنی، شخصیتی جسور یا ترسو داشته باشیم.

سهمِ کشوی میزها، سطل‌‌های زباله‌ و مخفیگاه‌هایی به گنجایش برگه‌های کاغذ یا فایل‌های نوشتاری ذخیره شده در یک کامپیوتر، از آثار بزرگ و ماندگار، کمتر از سهمِ کتابخانه‌ها و مراکز توزیع و انتشار آثار نیست. بسیارند افکاری که در پستویی تولید می‌شوند و در تاریکی‌های پشت صحنه عمر کوتاهشان به پایان می‌رسد بی‌آنکه چشمان خواننده‌ای

اشتباه می‌گفت. برای پی بردن به اشتباهش نیاز به توضیح بیشتری نبود. تا حد زیادی خام و اشتباه بودن گزاره‌هایی که مطرح می‌کرد محرز بود. مثل این بود که دغدغه‌هایش را روی یک صفحۀ تخت کاغذ می‌بیند. محدود و دو بعدی. مسلماً اگر آنها را مثل یک گوی در دست می‌گرفت و می‌چرخاند تا از