یکی از مزایای خواندن متون غیرفارسی این است که مجبور می‌شویم روی تک تک کلمات دقیق شویم و به دنبال معادل مناسبی از این کلمات در زبان فارسی بگردیم. دقتی که شاید کمتر در زمان استفاده از کلمات فارسی داشته باشیم. همین‌طور وقتی متنی فارسی را با دقت می‌خوانیم و در تلاشیم تا مفهوم نهفته

افکار تکرارشونده، خصوصاً اگر آگاهانه انتخاب نشوند، نه تنها مسبب رشد نیستند که باعث درجا زدن و ایجاد احساس نامطلوب در ما می‌شوند. اگر مراقب نباشیم و توان کنترل افکار تصادفی ذهن را نداشته باشیم، ممکن است در طول روز زمان زیادی را صرف افکاری تکراری کنیم که باعث فرسودگی و ایجاد حس نامطلوب در

بی‌پروا خواستن و طلب کردن بدون محدودیت فکر کردن بزرگ شدن تا جایی که ممکن است ادامه دادن تا حدی که در توان است ذهن هیچ کدام از ما با چنین مواردی غریبه نیست. جامعه، فرهنگ غالب و روند تغییرات این روزها مدام از ما می‌خواهد بیشتر باشیم، بزرگ‌تر شویم، کسب‌‌وکارمان را بی‌پروا گسترش دهیم،

درنگ کردن ساده است. درنگ کردن یعنی ایستادن، فکر کردن و فرصتی به خود دادن برای نگاه کردن با مردمک‌هایی گشادتر. یعنی دیدن موجی که اکثر آدم‌ها روی آن سوارند و زیر سؤال بردن درستیِ جهتِ کردن آن‌ها. ساده است اما اغلب ما، سخت تن به درنگ کردن، نگاه کردن و زیر سؤال بردنِ آنچه

آدم‌ها هر چقدر پخته‌تر می‌شوند، بیشتر به نیازشان برای داشتن ارتباطات متقابل پی می‌برند. بها دادن به استقلال و متکی بودن به خود بدون احساس نیاز به دیگران، سطحی پایین‌تر است و از این مرحله تا رسیدن به پختگی، راهی طولانی در پیش است. ما به بودن و ماندن آدم‌ها نیاز داریم و این نیاز

یکی از بهترین راه‌ها برای حل مشکلات، پرسیدن سؤالات بهتر است. به آخرین باری که با مشکلی دست‌و پنجه نرم می‌کردید فکر کنید. به خودگویی‌ها و سؤالاتی که در خلوت مطرح می‌کردید فکر کنید. سؤالاتی که در خلوت از خودمان می‌پرسیم، می‌توانند باعث خودتخریبی شوند یا نقش خوددرمانی داشته باشند. یکی از آن چیزهایی که

کسی که برای دیر آمدنش به یک جلسۀ ملاقات عذرخواهی نمی‌کند، می‌تواند در یک همکاری هم بی‌دلیل خودش را محق جلوه دهد یا از بابت زیر پا گذاشتن حق دیگری، ذره‌ای خاطرش مکدر نشود. فردی که احساساتش را دربارۀ خصوصی‌ترین مسائل زندگیش در شبکه‌های اجتماعی جار می‌زند، احتمال دارد نتواند حرفی که به امانت در

دیروز داشتم آلبوم خانوادگی را ورق می‌زدم تا به این بهانه هرس کنم خاطرات مزاحمی را که هجوم می‌آورد و انتخاب کنم خاطرات خوشی را که شاید داشت فراموش می‌شد. هر عکس داستانی را روایت می‌کرد. داستانی را با همۀ جزئیات و زیروبمش. دیدن عکس‌ها و «تکرار» داستان هر عکس، تکه‌هایی از گذشته را ماندگار

گاهی مجبوریم با نبود یقین و نداشتن اطمینان پیش برویم. گاهی آغاز مسیر مبهم و نامعلوم است. هر آن احتمال زمین خوردن و شکست و اشتباه کردن وجود دارد. خصوصاً اگر راه تازه باشد و ایده خلاقانه و حرکت در نتیحۀ تغییر ذهنی. با همۀ این‌ها دلیل نمی‌شود بی حساب و کتاب ریسک کنیم. ریسک

پیش از این دربارۀ تفاوت انسان مکتوب و شفاهی نوشته بودم. به دلیل جذابیت موضوع و اهمیت آن از دید من، این متن را به عنوان مکملی برای مطلب قبلی و به عنوان راهکاری برای دقیق‌تر فکر کردن، بهتر تصمیم گرفتن و دوری از تنش فکری می‌نویسم.   ما به مکتوب فکر کردن نیاز داریم

یکی از دلایل سرخوردگی در کار این است که به اندازۀ شایستگی ارتقا پیدا نکنیم یا به اندازۀ ارزش خلق شده، کارمان دیده نشود. خصوصاً در کشور ما و با حضور شبکه‌های اجتماعی و راه‌های میانبری برای بسیاری از افراد، بیشتر شاهد رشد افرادی با شایستگی پایین هستیم. این را می‌دانیم اما بسنده کردن به

گاهی در خلوت و در ذهنم، آدم‌های اطرافم را با همان مدل معروف دسته‌بندیِ دوتایی آدم‌ها به دو گروه تقسیم‌بندی می‌کنم. دو دستۀ جدیدی که این روزها بر آن دقیق‌تر شده‌ام، دسته‌بندی آدم‌ها به دو گروه تطبیق‌پذیر و تطبیق‌ناپذیر است. دستۀ اول یعنی افراد تطبیق‌پذیر از دید من آن‌هایی هستند که تغییرپذیر هستند. افرادی که