سهمِ کشوی میزها، سطل‌‌های زباله و مخفیگاه‌هایی به گنجایش برگه‌های کاغذ یا فایل‌های نوشتاری ذخیره شده در یک کامپیوتر، از آثار بزرگ و ماندگار، کمتر از سهمِ کتابخانه‌ها و مراکز توزیع و انتشار آثار نیست. بسیارند افکاری که در پستویی تولید می‌شوند و در تاریکی‌های پشت صحنه عمر کوتاهشان به پایان می‌رسد بی‌آنکه چشمان خواننده‌ای
اشتباه می‌گفت. برای پی بردن به اشتباهش نیاز به توضیح بیشتری نبود. تا حد زیادی خام و اشتباه بودن گزاره‌هایی که مطرح می‌کرد محرز بود. مثل این بود که دغدغه‌هایش را روی یک صفحۀ تخت کاغذ می‌بیند. محدود و دو بعدی. مسلماً اگر آنها را مثل یک گوی در دست می‌گرفت و می‌چرخاند تا از
«سال‌ها طول کشید تا علم پزشکی تشخیص دهد که وقتی کسی سردرد دارد، بهتر است به او آسپرین بدهیم یا توصیه کنیم بیشتر بخوابد بجای اینکه بلافاصله او را به اتاق عمل ببریم و مغزش را جراحی کنیم.» خواندن این جمله از نسیم طالب، مرا یاد داستانی به‌ظاهر غیر مرتبط ولی نزدیک به همین مضمون
۱ یکی از معیارهای من برای خریدن کتاب، اسم مترجم است. حتی اگر موضوع کتاب برایم جذابیت چندانی نداشته باشد، اگر نام یکی از مترجمان کاربلد و مطرح را روی جلد ببینم، به‌احتمال‌زیاد کتاب را می‌خرم به دو دلیل: اغلب اوقات اعتماد کردن به انتخاب مترجم، برایم نتایج خوبی دربرداشته است. مترجمی که قدر و
دیروز شروع به نوشتن کتابی کردم. کتابی که بیش از هرکسی به خواندنش نیاز داشتم. و چون حس کردم ممکن است دیگری هم برای ادامه دادن، برای داشتن ولعِ بیشتری برای زندگی کردن و برای از جا بلند شدن ممکن است به آن نیاز داشته باشد، تصمیم به انتشارش گرفتم. کتابی که نوشتنش برایم مثل
لیندا الدر و ریچارد پل به عنوان زیرمجموعه‌ای از تفکر نقادانه، به روش‌هایی برای دقیق خواندن و مطالعه کردن به شکل انتقادی پرداخته‌اند. مجموعۀ موضوعات و روش‌های مطالعه‌ای که در این زمینه اشاره شده است به افراد کمک می‌کند تا ضمن یادگیری هنر دقیق خواندن، بتوانند مهارت تفکر نقادانه را هم در خود پرورش بدهند.
کتاب جامعه فرسودگی جامعه شفافیت اثری از بیونگ چول هان، فیلسوف کره‌ای آلمانی است که به‌صورت دو کتاب مستقل در سال‌های ۲۰۱۰ و ۲۰۱۲ نوشته‌شده‌اند. این اثر به همت نشر ترجمان و در قالب یک مجموعه با ترجمه خوب محمد معماریان به چاپ رسیده است. در این اثر، نویسنده به دو عارضه یا به تعبیر
«تقریباً همۀ انسان‌های نقاشی شده میکل‌آنژ که در نگاه اول نیرومند و پیروز به نظر می‌رسند، وقتی از نزدیک‌تر نگاه می‌کنید چشمانی بهت‌زده را نمایش می‌دهند که نشانۀ آشکار اضطراب است. میکل‌آنژ که می‌خواهد با این نقاشی‌ها نه‌تنها تنش‌های درونی عصر خویش بلکه تنش‌های خودش را به‌عنوان عضوی از این دوره بیان کند، در خودنگاره‌هایش
۱ خیلی از مشکلات، درست از جایی شروع می‌شوند که فکر می‌کنیم داریم فکر می‌کنیم. غافل از اینکه آنچه نام «فکر»، «منطق»، «اندیشه» و مانند این‌ها را رویش می‌گذاریم، صرفاً باورهای دیگرانی است که بی‌صدا و ناخودآگاه به باورهای ما تبدیل‌شده‌اند. خیلی از این به‌ظاهر «افکار» تکرار همان چیزهایی هستند که محیط به ما دیکته
جهان ما آدم‌ها جهان قضاوت‌ها و پیش‌داوری‌هاست. ما در برخورد با آدم‌های مختلف و حتی در ثانیه‌های اول یک برخورد، به تحلیلِ طرف مقابل می‌نشینیم و تلاش می‌کنیم تا آن فرد را با درست و غلطی که در جهان فکری خود ساخته‌ایم معنا کنیم. این اتفاق در برخورد ما با جهان کلمات هم می‌افتد. در
نگاه من به تنهایی و چراییِ خواندن درباره‌اش شخصاً وقتی با واقعیتی دست‌وپنجه نرم می‌کنم، هرچند به گمانم واقعیتی نام‌آشنا و دیریاب باشد، بر آنم تا درباره‌اش بخوانم و این واقعیت را در قالب کلمات و مفاهیمی روشن تماشا کنم. یکی از این واقعیات که چنان زندگی همۀ ما را در برگرفته که غالب اوقات
۱ قطعات تفکر از امیل سیوران را می‌خواندم که به این جمله رسیدم: «همچون دونده‌ای که در حساس‌ترین لحظۀ مسابقه می‌ایستد و سعی می‌کند بفهمد منظور از مسابقه چیست، تأمل، اعتراف به از نفس افتادگی است.» بر روی واژۀ تأمل ماندم تا آن را از نزدیک‌تر تماشا کنم و مقدار حضورش را در زندگیِ فکری‌ام
