یکی از اساتیدم که از انگلستان برگشته و تحصیلاتش در آنجا تمام شده بود، بعد از مدتی به سِمت ریاست دانشگاه انتخاب شد. برای انجام یک‌سری کارهای پایان‌نامه نیاز بود تا نامه‌ای از او دریافت کنم. بعد از توضیح موضوع، متن نامه را به‌سرعت تایپ کرد و موقع پرینت گرفتن از من خواهش کرد پشت
موقعیت‌های تازه همیشه وسوسه کننده هستند. تمنا و میل یادگیری بیشتر و سر زدن به مکان‌های ناشناخته همواره وجود دارد. اما آنچه با رغبت کمتری انجام می‌شود، زیرورو کردن موقعیت فعلی و تلاش برای یادگیری از خود است. این بهترین نوع یادگیری است که موقعیتی موجود، شفاف و مشخص را زیر ذره‌بین ببریم، آزمایشش
رفتن به کلاس اسب‌سواری می‌تواند گزینۀ خوبی برای وقت‌گذرانی باشد اما مادامی‌که زندگی شهری لاینی برای عبور و مرور با اسب در زندگی روزمره باز نکرده، شاید مهارتی کاربردی نباشد. نقاشی کردن، مجسمه‌سازی، داستان‌نویسی و بسیاری از هنرهای دیگر، ضرورتی برای خلق شدن ندارند مادامی‌که طبیعت جلوه‌ای واقعی‌تر از پدیده‌ها به تصویر می‌کشد و به
«سال‌ها طول کشید تا علم پزشکی تشخیص دهد که وقتی کسی سردرد دارد، بهتر است به او آسپرین بدهیم یا توصیه کنیم بیشتر بخوابد بجای اینکه بلافاصله او را به اتاق عمل ببریم و مغزش را جراحی کنیم.» خواندن این جمله از نسیم طالب، مرا یاد داستانی به‌ظاهر غیر مرتبط ولی نزدیک به همین مضمون
۱ خواندنِ درسگفتارهای ناباکوف را به زمان فراغت بال و آسودگی خیال موکول کرده‌ام. دربارۀ تئوری سازمان و مفاهیم بازاریابی و برندسازی سازمانی، همواره وقتی می‌گذارم اما تا وقتی پرسه زدن در همین دانش ابتدایی هم جوابگو باشد، غوطه زدن در دریافت مفاهیم بیشتر را به بعد موکول می‌کنم. هرچند کتاب وزین شاملو از انتشارات
۱ یکی از معیارهای من برای خریدن کتاب، اسم مترجم است. حتی اگر موضوع کتاب برایم جذابیت چندانی نداشته باشد، اگر نام یکی از مترجمان کاربلد و مطرح را روی جلد ببینم، به‌احتمال‌زیاد کتاب را می‌خرم به دو دلیل: اغلب اوقات اعتماد کردن به انتخاب مترجم، برایم نتایج خوبی دربرداشته است. مترجمی که قدر و
ماندن ما در یک رابطه یا نادیده گرفتن آن، همکاری کردن با یک سازمان یا چشم‌پوشی کردن از موقعیت آن، تمایل ما برای پیروی کردن از شخصی خاص یا روی برگرداندن از آن، گاهی اوقات تنها به یک کلمه مربوط می‌شود. کلمه‌ای که می‌تواند علت تصمیماتی این‌چنین اساسی در زندگی ما باشد؛ و به نظر
«زنی که پشت دار قالی یا موقع بافتن گبه، زیباترین رنگ‌های هماهنگ را برمی‌گزیند، وقتی از پشت دار قالی به فضای دیگری می‌رود، موجود دیگری است با کمترین بهره از حس شناخت زیبایی. او برحسب عادت و فرهنگی که در طبقۀ اجتماعی‌اش به او منتقل شده، طاقچۀ مهمانخانه‌اش را با گل‌های مصنوعی زشت، گلدان‌های بی‌قواره
«جایی هست که باید کوله‌پشتی ایدئولوژیک خود را به گوشه‌ای بنهیم و به‌جای دردهای آزاردهنده، با قلب ماجراجوی خود زندگی کنیم.» اینجا اصیل‌ترین جایی است که می‌توانیم در آن سر کنیم. جایی که از سرگردانی در جستجوی تأیید دیگران رها می‌شویم. جایی که از قیدِ بی‌تعلقی آزادیم و بیش از هرکسی، به خودمان تعلق پیدا
دیروز شروع به نوشتن کتابی کردم. کتابی که بیش از هرکسی به خواندنش نیاز داشتم. و چون حس کردم ممکن است دیگری هم برای ادامه دادن، برای داشتن ولعِ بیشتری برای زندگی کردن و برای از جا بلند شدن ممکن است به آن نیاز داشته باشد، تصمیم به انتشارش گرفتم. کتابی که نوشتنش برایم مثل
من عاشق بازی شطرنج هستم. صفحه شطرنج واقعی‌تر از بازی است. لذت می‌برم از اینکه باید با استراتژی حرکت کنی و طرح بریزی و به‌موقع حمله و دفاع کنی. از اینکه هیچ حرکتی به‌خودی‌خود معنایی ندارد مگر در شرایط خاص هر بازی و در مقابل حرکت طرف مقابل. و از اینکه هر مهره مثل هر
به‌گونه‌ای که آن کلاغ از فراز درخت شوکرانی غبار برف را بر سرم پاشید بر دلم حالی دیگرگونه رفت و رهانید باقی روزی را که به هدر داده بودم غبار برف اغلب روزهایی که از سر می‌گذرانیم مثل خط صافی رو به بالا یا رو به پایین امتداد دارند. با احساسی از میان‌مایگی و
