امروز بعد از برگشت از یک قرار ملاقات کاری و قبل از اینکه لباسم رو عوض کنم ویدیو کوتاهی گرفتم با موضوع «در اوضاع نابسامان چه کنیم» و روی پیج اینستاگرامم آپلود کردم. قبل از هر چیز این مصراع از شعر سعدی در ذهنم بود که «شب شراب نیرزد به بامداد خمار» قصد نداشتم از
۱ زمانی بود که می‌خواستم در کلاس مجسمه‌سازی شرکت کنم. می‌خواستم کاری با دستانم انجام دهم و آن را به‌عنوان تفریحی متفاوت با کار سنگین روزانه در نظر بگیرم. بوی چوب همیشه مرا به سمت خودش جذب می‌کند. از طرفی دیدن مجسمه‌هایی خصوصاً از صورت انسان، برایم نماد و حس خوبِ خلق کردن را تداعی
لیندا الدر و ریچارد پل به عنوان زیرمجموعه‌ای از تفکر نقادانه، به روش‌هایی برای دقیق خواندن و مطالعه کردن به شکل انتقادی پرداخته‌اند. مجموعۀ موضوعات و روش‌های مطالعه‌ای که در این زمینه اشاره شده است به افراد کمک می‌کند تا ضمن یادگیری هنر دقیق خواندن، بتوانند مهارت تفکر نقادانه را هم در خود پرورش بدهند.
سال گذشته گپ و گفت دوستانه‌ای با استاد مسعود خیام داشتم و چند روزی مهمان خاطرات دورش بودم. از او خواهش کردم دربارۀ دوستان نزدیکش مثل احمد شاملو و فروغ فرخزاد بیشتر برایم بگوید. حیفم آمد که آن گفت‌وگو را ضبط نکردم و این خاطرات کمتر شنیده‌شده، ثبت‌نشده باقی ماند. مسعود خیام از همسایگی‌اش با
کتاب جامعه فرسودگی جامعه شفافیت اثری از بیونگ چول هان، فیلسوف کره‌ای آلمانی است که به‌صورت دو کتاب مستقل در سال‌های ۲۰۱۰ و ۲۰۱۲ نوشته‌شده‌اند. این اثر به همت نشر ترجمان و در قالب یک مجموعه با ترجمه خوب محمد معماریان به چاپ رسیده است. در این اثر، نویسنده به دو عارضه یا به تعبیر
برای هرکسی یک روزی می‌رسد که عمیقاً می‌فهمد باید از وقتش بهتر حفاظت کند. برای هرکسی روز دیگری می‌رسد که می‌فهمد باید به طریقی از اندیشه‌هایش بهتر حفاظت کند. و برای هرکسی که ایده‌هایی در سر می‌پروراند روزی می‌رسد که می‌فهمد باید از ایده‌هایش با عملی کردن آن‌ها، حفاظت کند. و ایده‌ها عملی نمی‌شوند مگر
گاهی پیش می‌آید که چیزکی بنویسم بدون اینکه منتشر کنم. چون این نوشته‌ها یا این‌قدر ضعیف هستند که قابل‌انتشار نیستند یا مضمونی دارند که به خاطر محدودیتی بهتر است عمومی نشوند. ازجمله چیزهایی که می‌نویسم و منتشر نمی‌کنم و سخت دوستشان دارم، نوشته‌هایی هستند از زبان کسانی که هیچ‌وقت به من نیاز ندارند تا از
«تقریباً همۀ انسان‌های نقاشی شده میکل‌آنژ که در نگاه اول نیرومند و پیروز به نظر می‌رسند، وقتی از نزدیک‌تر نگاه می‌کنید چشمانی بهت‌زده را نمایش می‌دهند که نشانۀ آشکار اضطراب است. میکل‌آنژ که می‌خواهد با این نقاشی‌ها نه‌تنها تنش‌های درونی عصر خویش بلکه تنش‌های خودش را به‌عنوان عضوی از این دوره بیان کند، در خودنگاره‌هایش
۱ خیلی از مشکلات، درست از جایی شروع می‌شوند که فکر می‌کنیم داریم فکر می‌کنیم. غافل از اینکه آنچه نام «فکر»، «منطق»، «اندیشه» و مانند این‌ها را رویش می‌گذاریم، صرفاً باورهای دیگرانی است که بی‌صدا و ناخودآگاه به باورهای ما تبدیل‌شده‌اند. خیلی از این به‌ظاهر «افکار» تکرار همان چیزهایی هستند که محیط به ما دیکته
دور از همه خسته با سنگینیِ مرگی که همچنان روی سینه سنگینی می‌کند و بی‌اندازه خوشبخت. این است توصیف امروز من از من. و شاید همۀ انسان همین است: تناقضی از احساسات متفاوت که همه‌شان عینِ واقعیت هستند. مثل وقتی در اوج شادی، غمی در دلش حس می‌کند یا در تجربۀ غم، شادیِ بی‌مناسبتی
چند وقت پیش مطلبی نوشته بودم با عنوان رقصیدن با زخم‌ها. حس کردم می‌شود به‌جای پس زدن ناگواری‌های زندگی، با آن‌ها رقصید. الآن هم که دربارۀ ملال می‌خواهم بنویسم، آن موضوع در ذهنم تداعی شد. این مطلب را نوشتم و در آخر، به همان نتیجه رسیدم باز. خیلی از ما انسان‌های امروزی به ملال
جهان ما آدم‌ها جهان قضاوت‌ها و پیش‌داوری‌هاست. ما در برخورد با آدم‌های مختلف و حتی در ثانیه‌های اول یک برخورد، به تحلیلِ طرف مقابل می‌نشینیم و تلاش می‌کنیم تا آن فرد را با درست و غلطی که در جهان فکری خود ساخته‌ایم معنا کنیم. این اتفاق در برخورد ما با جهان کلمات هم می‌افتد. در
